De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van het testen van onze nieuwe zonneauto. Deze testdagen dienden zowel om de auto technisch te testen als om de coureurs bekend te laten worden met het rijgedrag van de zonneauto. En ik moet zeggen, het is een hele ervaring! Als coureur krijg je tijdens testdagen steeds meer gevoel voor de auto. Met name als er bochtenwerk, slalom-tests, accelereer- en remproeven worden uitgevoerd.

Er is een groot verschil tussen het rijden in de zonneauto en in een normale auto. De zonneauto weegt minder dan 140 kg, dus elk zuchtje wind merk je direct. Gelukkig went dit snel en het eerste snelheidsrecord van The RED Engine was die dag een feit: 102 km/h!

Het lichte gewicht van de auto is ook goed te merken bij het accelereren. Dit gaat zo snel dat de volgauto’s de zonneauto amper bij kunnen houden. Wat ook even wennen is, is dat de auto extreem weinig rol- en luchtweerstand heeft. Bij het loslaten van het ‘gaspedaal’ (in werkelijkheid natuurlijk elektronisch) blijft de auto in vergelijking met een gewone auto extreem lang uitrollen.

De coureur heeft naast het besturen van de zonneauto nog een tweede taak. Dit is het opsporen van problemen en gedetailleerd feedback geven aan de DMU (Decision Making Unit, de volgauto die direct achter The RED Engine rijdt) over de status van de auto. Het is dus belangrijk om heel goed te letten op geluiden die de auto maakt. De coureur is namelijk degene die het eerst door heeft of er iets rammelt, of er ergens iets aanloopt of dat er iets vreemds is aan het rijgedrag van de auto. Gelukkig is dit tijdens de testfase bijna niet voorgekomen, en de problemen die voorkwamen waren kleinigheidjes die ter plaatse konden worden opgelost. Ook tijdens de race zal de coureur hierop alert moeten blijven en mogelijke bijzonderheden direct doorgeven via de portofoon.

Door middel van de testfase is bewezen dat de auto mechanisch en elektronisch in orde is. Tijd om de snelheid verder op te voeren! Hiervoor zijn we twee dagen naar de testbaan van de RDW in Lelystad gereden. Dit is een kombaan met een ronde van bijna 3 kilometer, waarvan de bochten in een helling liggen. Hierdoor hoef je niet te sturen in de bocht. Best een vreemde ervaring om hier voor de eerste keer te rijden.

Tijdens deze dagen hebben we voornamelijk duurtesten gedaan om de auto te parametriseren: kijken hoe goed de auto nu werkelijk presteert. Details hierover zijn natuurlijk geheim, maar ik kan in ieder geval vertellen dat de resultaten veelbelovend zijn! Ook is tijdens deze dagen een nieuw snelheidsrecord gevestigd: 135 km/h! En dan te bedenken dat we pas op half vermogen hebben gereden. In Australië zullen we nooit deze snelheden gaan rijden aangezien we op de openbare weg rijden waar een maximumsnelheid geldt, toch leuk om te weten dat onze topsnelheid nog lang niet bereikt is!

Erik The RED Engine

Vorige week heeft in het teken gestaan van de racesimulatie. Tijdens deze simulatie hebben we onszelf drie dagen op de vliegbasis opgesloten om een aantal volledige racedagen te simuleren. Hierbij hebben een aantal oud-teamleden de organisatie op zich genomen en steeds nieuwe situaties gecreëerd die tijdens de echte race ook kunnen voorkomen. Zo hebben we te maken gehad met onder andere dode kangoeroes op de weg, wegwerkzaamheden, racekonvooien van andere teams, zogenaamde lekke banden, gesimuleerde elektronische problemen en control-stops. Ik heb daarnaast in een complot met de organisatie mogen zitten en tijdens het rijden de elektronica van het stuurtje uitgeschakeld. Heel spannend was dat uiteindelijk niet, want de teamleden in de DMU merkten het direct en konden de auto van afstand gewoon blijven aansturen.

Het weer maakte de ervaring van de racesimulatie compleet. Buitentemperaturen van boven de 30°C, strakblauwe lucht en een brandende zon op je hoofd, het leek wel Australië. In deze omstandigheden wordt het rijden in de zonneauto pas echt een uitdaging. Je zit in een kleine afgesloten ruimte met amper ventilatie, vergelijkbaar met een kleine broeikas. Aangezien het doel was om racedagen te simuleren werd er ook uren achter elkaar gereden zonder te stoppen. Dan merk je als coureur pas wat het met je doet om zo lang achter elkaar in een ontzettend warme ruimte te zitten en elk moment je concentratie te moeten blijven behouden. Veel drinken is in ieder geval erg belangrijk. Uiteindelijk hebben we drie enorm leerzame dagen gehad!

We hebben als coureurs nu ervaring met het langdurig rijden onder warme omstandigheden en ook het rijden in een racekonvooi, waar enkel contact is via portofoon. Dit contact is erg prettig, je zit immers een aantal uren lang in je eentje in een krappe, niet zo comfortabele, ontzettend warme auto. Daar komt nog eens bij dat het grootste gedeelte van de weg in Australië lange rechte stukken zijn, dus verveling ligt op de loer. Het is dan altijd fijn om even te communiceren met de rest van het racekonvooi om je heen!

Het voelt elke keer weer als een voorrecht om in deze geweldige zonneauto te mogen rijden. Uiteraard omdat het gaaf is om in een zonneauto te rijden en om het feit dat de kans klein is dat ik ooit nog in zo’n dure auto zal rijden na de race, maar ook omdat ik mag rijden in de mooiste zonneauto binnen onze klasse. Coureur bevestigt, over en uit!

Coureur Erik